Ήταν ένα κόμμα κι ένα καφενείο. Το κόμμα δεν είχε γραφεία αλλά κατέγραφε τα ψηλότερα ποσοστά στην Πελοπόννησο. Οι μπλαζέ Καλαματιανοί που ετοιμάζανε βουλευτικά κοστούμια είχαν δει την πλάτη μας. Το καφενείο ήταν φιλόξενος χώρος. Στο πατάρι του ο Πρόεδρος του Κόμματος έδινε συνεντεύξεις τύπου όποτε βρισκόταν στην Αργολίδα. Στα τραπέζια του στην πλατεία κάτω από το πλατάνι γινόταν η παρουσίαση των υποψηφίων βουλευτών του στις εκλογες. Κάποια κρύα βράδια του χειμώνα που δεν είχε πολύ κόσμο ενώναμε τα απόμερα τραπέζια και συνεδρίαζε η Νομαρχιακή επιτροπή. Σαν γραμματέας δεσμευόμουν ότι δεν θα φωνάζουμε. Κάποτε το κόμμα βάρεσε διάλυση.
Δέκα χρόνια μετά κλείνει και το πιο εμβληματικό καφενείο της πόλης που γεννήθηκα παίρνοντας μαζί του μια εποχή.